"Τι είναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει" με τη μουσική των Πυξ Λαξ; Ένα συγκρότημα που προσπαθεί να κάνει μια "απόπειρα επαφής" στους "Ζόρικους Καιρούς" που ζούμε με τον εσωτερικό μας κόσμο. Ένα συγκρότημα που "μας στέλνει" και "ακόμα προσπαθεί" όπως πριν από 8 περίπου χρόνια, όταν πρωτοκυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος. Η μουσική τους, σε κάθε δίσκο όλο και πιο ώριμη, "σαν το σοφό που γερνάει" μιλάει μέσα στην ψυχή μας. Μια πρωτότυπη και καθόλου "κλεμμένη ομορφιά" μας μαγνητίζει στο άκουσμα των μελωδικών μπαλάντων του Φίλιππου, των δυνατών ρακιών του Μάνου και των... λαϊκότερων ήχων του Μπάμπη. "Στα βαθιά νερά" της μουσικής τους, "θέλουν κάτι να αλλάξουν". Τα τραγούδια τους βγαλμένα από την καθημερινότητα μας καθηλώνουν, μας προκαλούν να σκεφτούμε, να αναπολήσουμε, μας ωθούν σε μια "προσωπική αναζήτηση". "Γιατί"; Γιατί έτσι αισθάνονται. Και η μουσική τους, τους εκφράζει. Κι εσύ "καλέ μου μπάσταρδε ήρωα", ταξιδιώτη σε αυτές τις σελίδες, καλώς όρισες σε μια μαγική περιήγηση στον κόσμο των Πυξ Λαξ...
    Η Ιστορία... Απλοί άνθρωποι, απλά παιδιά, μια παρέα που μεγάλωσαν στα σοκάκια των Αγίων Αναργύρων και τονίζουν επίμονα την προσήλωσή τους στις λαϊκές γειτονιές. Αυτό αποτελεί νοσταλγία, ίσως. Οι παιδικές μνήμες τους είναι φορτωμένες από την στέρηση των ανθρώπων της γειτονιάς τους και αντίστοιχα φορτισμένες από την ανατρεπτική θέρμη των ίδιων ανθρώπων. Έχουν βαθιά συνειδητοποιήσει πως οι αντιστάσεις, τα τελικά οχυρά κατά του εκφυλιστικού μονόδρομου, είναι οι λαϊκές γειτονιές, το χωριό, η μικρή πολιτεία. Εκεί που η χειραψία είναι ακόμα σχέση ουσίας και όχι το τυπικό πρωτόκολλο μιας σειράς επόμενων διεργασιών.
    Αυτοί είναι οι Πυξ Λαξ και με αυτά τα εφόδια, και συνάμα με το μεράκι και το πάθος τους για τη μουσική ξεκίνησαν στις αρχές του '90 τη δισκογραφική τους πορεία. "Τι άλλο να πεις πιο απλά" ο πρώτος τους δίσκος. Από τότε ακόμα άρχισε ο κόσμος να συμπαθεί αυτό το νεοσύστατο συγκρότημα, κυρίως ο νεαρός πληθυσμός... Το "Με στέλνεις" αμέσως έγινε επιτυχία. Οι Πυξ Λαξ ξεκίνησαν την πορεία τους όχι σαν όλους τους άλλους επαγγελματίες. Δηλώνουν άλλωστε και οι ίδιοι ότι είναι "κατά κάποιον τρόπο ερασιτέχνες". Ξεκίνησαν παρακινούμενοι από την ανάγκη να εκφραστούν, να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Διαφέρουν κατά πολύ από όλα τα υπόλοιπα εμπορικά συγκροτήματα, διότι δεν γράφουν μουσική για τους ακροατές τους, αλλά για τους ίδιους. Σε αυτό νομίζω χρωστάνε και την επιτυχία τους, επειδή είναι πραγματικοί, δεν υποκρίνονται στη μουσική τους. Ο δεύτερος δίσκος, ένα χρόνο περίπου πιο μετά, κυκλοφορεί με τον τίτλο "Ζόρικοι Καιροί". Μουσική για όλα τα γούστα, βασισμένη σε ροκ ακούσματα χαρακτηρίζει τον δίσκο αυτόν. "Πούλα με", "Έλα", "Ακροβατώ", "Ακόμα προσπαθώ", είναι μερικά από τα τραγούδια που ο κόσμος λάτρεψε. Ο Φίλιππος μέχρι τώρα κάνει την περισσότερη δουλειά, γράφει τα περισσότερα τραγούδια. Το συγκρότημα, όμως, όσο πάει και μεγαλώνει και ετοιμάζεται για τον τρίτο τους δίσκο. "Ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί" κυκλοφορεί το '93 με τραγούδια ροκ όμως και λαϊκότερα. "Γιατί", "Άστη να λεει", "Σ'αγαπώ", "Χάθηκες αλήτισσα"... Ο κόσμος τους συμπαθεί όλο και πιο πολύ. Τραγούδια απλά, προσιτά, χορευτικά (αν μπορεί να αποδοθεί αυτός ο χαρακτηρισμός). Με την έλευση του τέταρτου δίσκου τους, "Για τους πρίγκιπες της Δυτικής Όχθης" αρχίζει πλέον να γράφει συστηματικά τραγούδια και ο Μπάμπης, μαζί με τον Φίλιππο και τον Μάνο. Η συνεργασία με τους αδερφούς Κατσιμίχα στο πασίγνωστο "Ανόητες Αγάπες", με την Σωτηρία Λεονάρδου και το τραγούδι "Δεν θα δακρύσω πια για σένα" τους καθιερώνουν στην Ελληνική Μουσική Σκηνή. Αρχίζουν δειλά-δειλά και οι πρώτες συναυλίες με μεγάλη έλευση κόσμου που τους αποθεώνει. Και η στιγμή ήρθε για τον επόμενο δίσκο τους, "Ο μπαμπούλας τραγουδάει μόνος τις νύχτες". Ο πλέον ώριμος δίσκος, όλα τα τραγούδια εξαιρετικά και πλέον με ένα ύφος καθαρά ροκ. Κυρίως μπαλάντες γεμίζουν αυτό το δίσκο, και το τραγούδι "Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο" λατρεύεται από όλους. Τίποτα πλέον δεν μπορεί να τους σταματήσει, τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει. Και έρχεται το 1996-97 αισίως που η συνεργασία στην Ιερά Οδό με τον Νταλάρα (από όπου κυκλοφόρησε ένα single και ένας δίσκος) και μετά οι περιοδεία τους σε ολόκληρη την Ελλάδα τους κάνει το πιο αγαπημένο σύγχρονο ροκ συγκρότημα της νεολαίας. Χιλιάδες κόσμος τους συντροφεύει σε όλες τους τις εμφανίσεις. Ο στόχος πέτυχε. Η επικοινωνία είναι γεγονός. Οι Πυξ Λαξ μας έχουν ήδη αγγίξει. Και θα συνεχίσουν για πολύ ακόμα, όπως έγινε και με το single που κυκλοφόρησαν στις αρχές του 98 και με τον νέο τους δίσκο, "Στίλβη" που είναι πλέων διαθέσιμος. Το "Μοναξιά μου όλα" γίνεται ύμνος και οι εμφανίσεις τους στο "Δίπλα στο ποτάμι" γίνονται σημείο αναφοράς. Και όμως, "Ακόμα τίποτα δεν είδες" όπως οι ίδιοι τραγουδούν στον τελευταίο τους δίσκο και οι Πυξ Λαξ το καλοκαίρι του 99 κυκλοφορούν ενα single σε όλη την Ευρώπη, " Άσ'την εικόνα να μιλάει "  στο  οποίο  συμμετέχει  το συγκρότημα  I  MUVRINI και ο Sting. Σαν να μην έφτανε αυτό, στην συναυλία των R.E.M στο Rockwave Festival '99 την σκηνή ανοίγουν οι Πυξ Λαξ  που καταχειροκροτήθηκαν απο 25,000 θεατές. Τώρα με ανυπομονησία όλη περιμένουμε το νέο διπλό δίσκο των Πυξ Λαξ  που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο, ο οποίος θα περιέχει τραγούδια απο τους προϊγούμενους δίσκους τους σε "pot - pouri" και άλλα δύο νέα τραγούδια.
    Ποίοι είναι οι Πυξ Λαξ; Ο Φίλιππος. Ο άνθρωπος που έχει γράψει τα πιο πολλά τους τραγούδια και που δηλώνει εμφανή προτίμηση στα αργά κομμάτια. Ο κύριος υπεύθυνος για το "Μοναξιά μου όλα" και για τις "παλιές αγάπες". Παίζει κιθάρα (ακουστική), τραγουδάει, συνθέτει... Με λίγα λόγια, το παιδί για όλες τις δουλειές! Ο Μπάμπης. Πάντα δίπλα στο Φίλιππο, συνθέτης, και τραγουδιστής. Με μια φωνή που ξεχωρίζει, με μια φωνή αυθόρμητη και με ύφος απλό, σε καμία περίπτωση επιτηδευμένο. Κιθαρίστας, και ξέρει να ξεσηκώνει το πλήθος με δυνατά τραγούδια, όμως και να το συγκινεί με μπαλάντες. Ο Μάνος. Ξεκίνησε σαν παραγωγός, συνέχισε σαν συνθέτης και τραγουδιστής και συνεχίζει να είναι. Έχει το περισσότερο ροκ ύφος στη μουσική που γράφει, στη σκηνή χτυπιέται και νιώθει τη μουσική που γράφει. Τα άλλα σταθερά μέλη είναι ο Γιώργος Γιαννόπουλος στα τύμπανα, ο Aλκης Παπαδόπουλος στα πλήκτρα, ο Kώστας Σαρδέλης στην ηλεκτρική κιθάρα, η Δήμητρα Kαραμπεροπούλου στο ακορντεόν (κλασσικά λέγοντας πάντα το "Με στέλνεις") και στα πλήκτρα, και τέλος ο Γιάννης Nικολετόπουλος (ο αιώνιος νέος) στα κρουστά. Έχουν συνεργαστεί κατά καιρούς με πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες. Οι αδερφοί Κατσιμίχα, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, η Σωτηρία Λεονάρδου, ο Βασίλης Καρράς, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Σπυρόπουλος (Mπαχ), ο Aγάθωνας Iακωβίδης, ο Mανόλης Φάμελος, ο Γκόρντον Γκάνο, ο Σάσα Nτράγκιτς, ο Mπάγιακα... Μια λίστα αρκετά μεγάλη και είναι γεγονός πως έχουν επηρεαστεί, έχουν μάθει πολλά από όλες αυτές τις συνεργασίες.
    Οι Πυξ-Λαξ μεγάλωσαν με τους ήχους των Beatles, Pink Floyd και του Dylan. Ανακάλυψαν νωρίς τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη και τα παραδοσιακά ηπειρώτικα. Αγάπησαν τον Διονύση Σαββόπουλο, επιμένουν στους U2 της παλιάς καλής εποχής και τους Waterboys. Nοσταλγούν την κλασική σχολή των 70s. Σύγχρονη αδυναμία τους, οι Αδελφοί Κατσιμίχα. Τρία χρόνια μετά την συγκρότηση τους, οι βασικοί δημιουργοί των Πυξ-Λαξ, Φίλιππος Πλιάτσικας και Μπάμπης Στόκας, αποτελούν και το σημερινό καθαρό άθροισμά τους. Οι τρεις δισκογραφικές παρουσίες τους έχουν κοινό παρονομαστή την ιδιάζουσα ατμόσφαιρα.
    Κάθε τραγούδι τους είναι ένας διαφορετικός κόσμος. Η μουσική τους είναι βγαλμένη από τη ζωή. Οι στίχοι πέρα για πέρα αληθινοί  Ροκ μουσική που αγγίζει την ψυχή του ακροατή και τον μαγνητίζει. Οι ίδιοι λένε ότι "Όλοι στο συγκρότημα έχουμε την ανάγκη να εκφράσουμε κάποια πράγματα που μας πνίγουν" και ακριβώς αυτό κάνουν με την μουσική τους. Και δεν μένουν μόνο στη μουσική. Πεζά κείμενα που βρίσκονται κατά καιρούς στο εξώφυλλο των δίσκων τους, ορχηστικά κομμάτια που ξεφεύγουν από το κοινό και το τετριμμένο. Έτσι δίνουν το στίγμα τους και υποδηλώνουν την -ανατρεπτική πολλές φορές- παρουσία τους. Καυτηριάζουν τον κόσμο μας, όμως κυρίως μας συντροφεύουν όλους στις διάφορες στιγμές της ζωής μας. Χαρούμενες, μοναχικές, στιγμές που είμαστε πληγωμένοι από όλους και ζητάμε τη λύτρωση στη μουσική, στιγμές που θέλουμε να φωνάξουμε δυνατά και να δείξουμε τη χαρά μας. Αυτό το έχουν κατορθώσει διαμορφώνοντας ένα πολυποίκιλο ύφος μουσικής, αυστηρά προσωπικό τους, και όχι απλά ροκ. Οι φωνές τους όταν τραγουδάνε, βαθιές, απόκοσμες, συγκινητικές. Είναι πολύ συναισθηματικά άτομα, είναι πολύ συναισθηματικό συγκρότημα. Όμως ποτέ δεν το βάζουν κάτω. Πιστεύουν ότι θα εξαιρεθούν της μοίρας των ελληνικών συγκροτημάτων. Δεν ξεχνάνε ότι μεγάλωσαν μαζί και τους συνδέει μια παλιά αγάπη γι`αυτό που κάνουν. Μια αγάπη που έχει περάσει όλα τα τεστ ειλικρίνειας. Παραφράζοντας ελάχιστα ένα δικό τους κείμενο: "Οι Πυξ Λαξ που γνωρίζω ορκίζονται πως δεν μασάνε και δεν φοβούνται το κακό πως λιώνουν σίδερα και δεν ακολουθάνε σαν προβατάκια στο χορό..."
    Οι Πυξ Λαξ είναι αληθινοί. Αυτή είναι η επιτυχία τους και σε αυτό οφείλεται η στίλβη που εκπέμπουν και θα εκπέμπουν για πολύ καιρό ακόμα...
 
 

 

Τα Τραγούδια τους σε Αρχεία MP3 Δισκογραφία & Στίχοι

 Εικόνες Απο Συναυλίες  Links E-Mail                                                                BACK